با توجه به نام گذاری سال جاری از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی به سال «تولید، دانش بنیان و اشتغال آفرین» و توجه کشور به این مهم، این زمینه وجود دارد که در دولت سیزدهم موضوع اقتصاد دانش‌بنیان به تبلور رسیده و بتواند بخش قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی کشور را به خود اختصاص دهد.

دولت دوازدهم و در ادامه دولت سیزدهم چاره‌ای جز اتکای بودجه‌ای به مالیات نداشتند. این در حالی است که با توجه به شفافیت پایین بخش مهمی از اقتصاد کشور، امکان دریافت از بخش‌های پنهان و غیر رسمی وجود ندارد و دولت چاره‌ای جز مالیات ستانی از بخش‌های رسمی و تولیدکننده‌های شناسنامه‌دار و ثبت شده نخواهد داشت.

بدیهی است این روند در بلند یا حتی میان مدت به ضرر تولیدکننده و بخش‌های رسمی خواهد بود؛ لذا برای افزایش درآمد‌های ارزی چاره‌ای جز تکیه بر صادرات غیر نفتی نخواهیم داشت.

از آنجایی که بیش از ۷۰ درصد اقتصاد کشور در اختیار کسب و کارهای خرد است که سبب می‌شود تا توان صادرات ثابت و دائمی کالا‌های غیر نفتی به بازار‌های جهانی کاهش یابد، بنابراین چاره‌ای جز حرکت به سمت صادرات کالا‌های با ارزش افزوده بالا و دانش بنیان نخواهیم داشت.

همچنین با توجه به اینکه بخش عمده‌ای از ارزی که از کشور خارج می‌شود، بابت خرید مواد اولیه یا ماشین آلات تولید است، مهم‌ترین ابزار صرفه جویی ارزی، پیدا کردن گلوگاه‌های نیاز شرکت‌های تولیدی به قطعات دستگاه‌ها و ماشین آلاتی است که برای تقویت تولید لازم است.

اینجاست که باید نهاد‌های متولی بخش صنعت به برقراری اتصال میان تولیدکننده به عنوان متقاضی محصول دانش‌بنیان و نیز شرکت‌های دانش‌بنیان اقدام کنند.

یکی از موادی که در قانون حمایت از محصولات دانش‌بنیان آمده، امکان ترک تشریفات مناقصه خرید محصولات دانش‌بنیان است با این حال اقتصاد دانش‌بنیان زمانی متبلور می‌شود که شرکت‌های دانش‌بنیان ما به فروش محصولات و تولیدات خود به شرکت‌های بزرگ صنعتی روی بیاورند.

برخی کارشناسان اقتصادی بر این اعتقادند که هنوز صنایع بزرگ خودرویی، فولادی، پتروشیمیایی، صنایع درمانی و پزشکی و امثال آن‌ها به محصولات داخلی دانش بنیان اعتماد ندارند و باید این اعتماد ایجاد شود؛ لذا در حال حاضر به دلیل نبود اعتماد به تولیدکننده دانش بنیان داخلی از سوی صنایع کشورمان، بخش اعظم نیاز‌های صنایع از طریق واردات تأمین می‌شود؛ به نظر می‌رسد رانتی که در واردات ماشین آلان صنایع برای شرکت‌های بزرگ صنعتی وجود دارد، اجازه نمی‌دهد تا شاهد رشد شرکت‌های دانش بنیان باشیم.

اعمال مشوق‌ها یا حتی مقرراتی در این خصوص مانند خرید لیزینگی محصولات صنعتی شرکت‌های دانش‌بنیان داخلی با همکاری صندوق‌های مربوطه یا شبکه بانکی می‌تواند صنایع داخلی را به استفاده از محصولات داخلی دانش‌بنیان ترغیب کند.

راهکار دیگر، می‌تواند حمایت از دانش‌بنیان‌ها برای ارزان‌تر درآمدن هزینه تمام شده تولید محصول باشد؛ گفته می‌شود در برخی موارد، کالا‌های تولید شرکت‌های دانش‌بنیان گرانتر از نمونه مشابه خارجی است.